Słynna kompozycja liternicza używana była przez klub już w jego pionierskim okresie istnienia i jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej pojawiała się na koszulkach piłkarzy oraz klubowych drukach wymiennie z chorągiewką. Najbardziej znany ełkaesiacki znak na tle innych herbów polskich klubów wyróżnia się dziś oryginalnością, choć należy pamiętać, że w pierwszej połowie XX wieku podobne kompozycje liternicze cieszyły się dużą popularnością. Kształt liter oraz różne kompozycyjne detale kultowej przeplatanki zmieniały się z biegiem lat bardzo często, lecz najważniejsze jest to, że legendarna przeplatanka towarzyszy ełkaesiakom z krótkimi przerwami od pierwszych lat istnienia aż do dziś.
Biało-czerwono-biała barwy towarzyszą Łódzkiemu Klubowi Sportowemu od początku jego dziejów, co istotne jest zważywszy na to, że ŁKS powstał na początku XX wieku, gdy ziemie polskie znajdowały się pod zaborem. W tamtym okresie carskie władze nie zezwoliły założycielom ŁKS-u na nazbyt ich zdaniem manifestacyjne połączenie bieli z czerwienią, więc tę drugą ostatecznie zastąpiono czernią, co zważywszy na politykę zaborców i sytuację Polaków też zdaniem wielu było tu wyborem znamiennym. Oczywiście dziś nic nie stoi już na przeszkodzie, a biało-czerwono-białe barwy najstarszego łódzkiego klubu są wpisane w symbolikę identyfikacyjną klubu.
Założyciele klubu podkreślili już w pierwszym statucie, że członkiem ŁKS-u może być przecież niemal każdy, bez względu na wyznanie czy pochodzenie społeczne. – „Na tym zresztą polegała siła ŁKS oraz jego późniejsze znaczenie w skali miasta” – stwierdził badacz dziejów, Kazimierz Badziak.
Twórcami i członkami ŁKS-u w pierwszym okresie istnienia klubu byli więc Polacy, a także zasymilowani z polskim społeczeństwem i polską kulturą przedstawiciele mniejszości. Byli nimi fabrykanci, kupcy, robotnicy, przedstawiciele inteligencji pracującej i wolnych zawodów. A jednym słowem: Łódź. Nie bez powodu mawiano przecież przed laty: – „Przyjaciel ŁKS-u znaczy to tyle, ile przyjaciel Łodzi”.
Słynny przydomek, jeden z najważniejszych symboli Łódzkiego Klubu Sportowego, nadał ełkaesiakom w 1957 roku red. Jerzy Zmarzlik z „Przeglądu Sportowego” po sensacyjnie wygranym 5:1 meczu z Górnikiem w Zabrzu. Drużyna „Rycerzy Wiosny” prowadzona przez trenera Władysława Króla to także najbardziej utytułowany zespół w historii piłkarskiej sekcji naszego klubu – zdobywcy Pucharu Polski (1957) i trzeciego miejsca w lidze (1957) oraz mistrzowie Polski (1958). Dziś, bez względu na aktualna formę, właśnie tak nazywa się piłkarzy ŁKS-u.