Stadion Miejski im. Władysława Króla

HISTORIA STADIONU

Ten adres kibicom w całej Polsce kojarzy się z Łódzkim Klubem Sportowym już od 1923 roku, bo to właśnie w latach 20. ubiegłego stulecia powstała ówczesna chluba miasta włókniarzy, czyli Park Sportowy. Na ŁKS-ie, bo tak zwykło się nazywać stadion, rozgrywała mecze reprezentacja Polska, organizowano finałowe spotkanie pucharu Polski, a ŁKS gościł tak znane futbolowe firmy jak FC Porto, Manchester United czy AS Monaco. Dla wielu łodzian to po prostu drugi dom.

Na początku…

Przed wybuchem pierwszej wojny światowej piłkarze ŁKS-u rozrywali swoje mecze m.in. w pasażu Szulca (aleja 1 Maja), na placu przy ulicy Dzielnej (Narutowicza) lub na boisku przy ulicy Wólczańskiej, należącym do niemieckiego klubu Victoria. W 1911 roku Wacław Taubwurcel zwrócił uwagę na plac przy ulicy Srebrzyńskiej, a wkrótce dzięki zaangażowaniu Wiliama Horrocksa i aprobacie właścicieli terenu – Maurycego Poznańskiego i Hertza, stał się on nowym domem Łódzkiego Klubu Sportowego.

Klub znalazł się w posiadaniu szatni dla zawodników i przede wszystkim ogrodzonego boiska, obok którego wybudowano ławki dla publiczności oraz loże. Atutem tej lokalizacji, co miało z pewnością pozytywny wpływ na promocję klubu, była bliskość przystanku linii tramwajowej. Jeden z założycieli Łódzkiego Klubu Sportowego Henryk Lubawski nie bez racji stwierdził na początku lat trzydziestych, że boisko to „stało się fundamentem przyszłego normalnego rozwoju Ł.K.S-u”.

W czasie pierwszej wojny światowej obiekt zdewastowano, a w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości ełkaesiacy korzystali z boiska wewnątrz toru kolarskiego w Parku Helenów. Było to jednak rozwiązanie tymczasowe.

Na swoim

Prezes ŁKS-u Wacław Taubwurcel nie przestawał marzyć o nowym obiekcie odpowiadającym aspiracjom najstarszego polskiego klubu w Łodzi. Zaczęto gromadzić środki na ten cel, a że przedsiębiorczy prezes znalazł sprzymierzeńca w osobie pierwszego prezydenta Łodzi w niepodległej Polsce, Aleksego Rżewskiego, wspomniane marzenia szybko zaczęło nabierać rzeczywistych kształtów. W 1922 roku Rada Miejska przekazała ŁKS-owi na wieczystą dzierżawę dziesięciomorgowy teren na Polesiu Konstantynowskim, a jeszcze w październiku rozpoczęto budowę.

Za projekt odpowiadał ceniony lwowski inżynier Ludwik Christelbauer i związany z ŁKS-em Stanisław Kowalski. Józef Wolczyński został z kolei przewodniczącym Komitetu Budowy Parku, a jego zastępcą i kierownikiem budowy mianowano Zygmunta Skibickiego.

Zadanie nie należało do najłatwiejszych, teren gdzie wkrótce miał powstać znany w całej Polsce Park Sportowy zryty był bowiem niemieckimi okopami, ale łodzianie zakasali rękawy i budowa postępowała w szybkim tempie.

Już w 1923 roku piłkarze ŁKS-u korzystać tu mogli z boiska piłkarskiego, a 24 czerwca 1924 roku podczas uroczystego otwarcia nowego obiektu odprawiono mszę świętą, dokonano poświęcenia klubowego sztandaru, zorganizowano zawody lekkoatletyczne, a całość uświetnił pierwszy w historii międzypaństwowy mecz w Łodzi, w którym reprezentacja Polski pokonała Turcję 2:0 po golach Mieczysława Balcera i Henryka Reymana.

Na tym jednak klubowi włodarze nie zamierzali poprzestać i w kolejnych latach Park Sportowy, pomimo pojawiających się co rusz kłopotów finansowych, był nadal modernizowany, w czym ogromna zasługa kibiców (w tym rodziny Kowalskich) oraz klubowych działaczy na czele z Józefem Wolczyńskim i niezwykle zdeterminowanym Zygmuntem Skibickim. Wkrótce powstały m.in. szatnie, trzy korty tenisowe, tor kolarski, pływalnia, strzelnica i sztuczne lodowisko. Co ciekawe wały stadionu wykorzystane potem na miejsca siedzące dla kibiców wybudowano z materiału uzyskanego podczas prowadzonych w tamtym czasie w okolicach Dworca Kaliskiego prac kanalizacyjnych.

Zegar od kibiców i drewniana trybuna

W 1932 roku na stadionie zamontowano zegar boiskowy „Omega” do czego w największym stopniu przyczynili się… kibice. Redakcja „Przeglądu Sportowego” ogłosiła konkurs, w którym czytelnicy z całej Polski wybierali najpopularniejszą drużynę w kraju. Najwięcej głosów otrzymał Łódzki Klub Sportowy, a nagrodą okazał się właśnie wspomniany zegar służący ełkaesiakom aż do lat 70. Trzy lata później (1935) uporządkowano teren wokół obiektu, a przede wszystkim wybudowano, według projektu inżyniera Stanisława Kowalskiego, trybunę krytą o pojemności 1800 miejsc.

Po drugiej wojnie światowej, która dała się we znaki także obiektowi al. Unii 2, rozpoczęto odbudowę Parku Sportowego. Jeszcze w latach 50. zwiększono pojemność stadionu za pomocą podwyższenia wałów, a w 1958 roku, kiedy klub świętował 50-lecie powstania a piłkarze pierwsze mistrzostwo Polski, powołany został Komitet Budowy Stadionu ŁKS. Za projekt od strony architektonicznej odpowiadał inżynier Jerzy Hryniewiecki, a pomagali mu Stanisław Kowalski i Bolesław Marczyk. Kilka lat później w miejscu drewnianej trybuny stanęła nowa betonowa konstrukcja, czyli ta którą zna doskonale każdy kibic Łódzkiego Klubu Sportowego i którą niedawno, po niemal pięćdziesięciu latach, wyburzono.

W 1970 roku obiekt mógł pomieścić ponad 35 tysięcy widzów, ale zdarzały się mecze, że było ich więcej, a ci którzy nie mieścili się na trybunach zajmowali miejsca na okalającej boisko bieżni. W tym samym roku, a dokładnie 7 czerwca, piłkarze ŁKS-u rozegrali swój pierwszy w Łodzi mecz przy sztucznym oświetleniu. Tamtego wieczoru, około godziny 21:10, pierwszą „po ciemku”, jak napisali autorzy książki „100 lat ŁKS”, bramkę zdobył Jerzy Sadek (ŁKS – Motor Lublin 4:0).

Potem rzadko już coś poprawiano. W 1979 roku na obiekcie znalazła się wyprodukowana na Węgrzech tablica, czyli znany doskonale wszystkim kibicom ŁKS-u zegar. W pierwszej połowie lat 90. na „Galerze”, czyli trybunie gdzie zasiadali najzagorzalsi sympatycy klubu zainstalowano krzesełka, kilka lat później podczas instalowania podgrzewanej murawy zlikwidowano bieżnię, a w 2006 roku (był to wymóg licencyjny) zostały zadaszone m.in. loże VIP i sektor przeznaczony dla prasy. Niemodernizowany obiekt niszczał w oczach, a kilka lat temu zapadła decyzja o jego wyburzeniu i postawieniu obok nowoczesnego stadionu.

Stadion im. Władysława Króla?

W 2015 roku oddano do użytku boisko z nowoczesną jedną trybuną, ale kibice najstarszego łódzkiego klubu wciąż czekają na pozostałe trzy trybuny, bo tylko taki obiekt umożliwia prawidłowy rozwoju klubu i pozwala w trakcie zawodów na pełnię piłkarskiego doświadczenia. 28 czerwca 2017 roku Pani Prezydent Miasta Łodzi Hanna Zdanowska poinformowała na specjalnej konferencji prasowej, że Stadion Miejski zostanie rozbudowany i będzie obiektem czterotrybunowym.

Zdecydowana większość sympatyków ŁKS-u pragnie, aby nowy ukończony już stadion nazwany został imieniem Władysława Króla, legendarnego piłkarza, hokeisty, trenera Łódzkiego Klubu Sportowego, reprezentanta Polski i olimpijczyka.

Ukończenie budowy Stadionu Miejskiego przy al. Unii Lubelskiej 2 uzależnione jest od decyzji łódzkich radnych, bowiem obiekt od kilku lat należy do miasta, a obecnie zarządzany jest przez spółkę: Miejska Arena Kultury i Sportu.

Wielkie mecze na ŁKS-ie

Stadion Łódzkiego Klubu Sportowego jeszcze w latach 70. należał do jednych z najnowocześniejszych w kraju. Już przed drugą wojną światową rozgrywano tu prestiżowe spotkania międzymiastowe i międzynarodowe, a po wojnie trzykrotnie organizowano tu finałowe spotkanie o puchar Polski. Co ciekawe w latach 80. przy al. Unii 2 swoje mecze w europejskich pucharach rozgrywał Widzew, a w latach 90. ŁKS gościł FC Porto, Manchester United i AS Monaco.

Na obiekcie przy al. Unii Lubelskiej 2 w Łodzi reprezentacja Polski rozegrała dziesięć meczów:

• 29 czerwca 1924 roku: Polska 2:0 Turcja (2:0)
• 15 września 1935 roku: Polska 3:3 Łotwa (0:2)
• 4 lipca 1937 roku: Polska 2:4 Rumunia (2:3)
• 27 maja 1939 roku: Polska 3:3 Belgia (2:1)
• 27 sierpnia 1969 roku: Polska 6:1 Norwegia (5:1)
• 8 kwietnia 1972 roku: Polska 2:1 NRD (1:0)
• 20 marca 1973 roku: Polska 4:0 USA (2:0)
• 8 października 1975 roku: Polska 4:2 Węgry (3:1)
• 12 kwietnia 1978 roku: Polska 3:0 Irlandia (0:0)
• 18 listopada 1981 roku: Polska 2:3 Hiszpania (0:1)
• 23 marca 1983 roku: Polska 3:1 Bułgaria (1:1)